(SF) KHR: to Sadness - 1859

Title: to Sadness
Character: Hibari/Gokudera
Sort: Ficlet
Disclaimer: Katekyo Hitman Reborn! ? Amano Akira
Author: Devilz79

: To Ending
 
 
“โกคุเดระคุง!!” ร่างโปร่งในชุดลำลองถลาเข้ารับตัวร่างบางที่โซเซเข้ามาในตัวปราสาทวองโกเล่ สองขาคล้ายหมดแรง ใบหน้าขาวซีดฝืนยิ้ม



“ผม...ผมไม่เป็นอะไรครับ...รุ่นที่สิบ” แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่ก็ไม่อาจพยุงให้ตัวเองยืนได้



สึนะโยชิขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจกับอาการของเพื่อนสนิท....เขาจำได้ว่าตอนออกจากฐานทัพไม่ได้เป็นแบบนี้ “...โกคุเดระคุง นายไปไหนมา? แล้ว...คุณฮิบาริล่ะ?” จำได้...ว่าออกไปพร้อมกับเมฆา



ฮิบาริ...ฮิบาริ....ฮิบาริงั้นเหรอ?
ริมฝีปากเรียวถูดกัดเข้าหากัน ใบหน้าคล้ายเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้ ดวงเนตรแดงก่ำ ปลายจมูกรั้นชื้นเปียก



“โกคุเดระคุง...”



“มะ...ไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ งี่เง่าที่สุดเลย ขอโทษด้วยนะครับ รุ่นที่สิบ” ฝืนตัวผละออกจากคนตัวสูงกว่า ค้อมหัวขออภัย ปลายเสียงแผ่วเบา แทบจะทันที ขาทั้งสองข้างทรุดฮวบลงกับพื้น เข่ามนกระแทกกับพื้นดังกึก เสียงสะท้อนอยู่ในสมองของคู่สนทนาที่เอื้อมมือไปรั้งไว้ไม่ทัน



“ฮายาโตะ...”



เสียงเรียกพาให้คนตกใจเงยหน้ามอง...



ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเจ้าของเสียงนั้นถลาเข้ามาโอบคนที่ทรุดไว้แนบอก เนตรสีมืดแม้จะดูเฉียบคม เย็นชา แต่เขาเห็น...เห็นความสับสนที่พุ่งพล่านในดวงตาคู่นั้น



คนผมสีไม้ตั้งสติก่อนจะก้าวเท้ายาวติดตามคนในชุดสูทไปอย่างรวดเร็ว






“มันเกิดอะไรขึ้นครับ คุณฮิบาริ?” หัวหน้าแฟมิลี่เอ่ยถามผู้พิทักษ์เสียงเครียด กรอบหน้าเรียวเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่เผชิญ



คนถูกถามทำเพียงปรายสายตาขึ้นมอง แล้วไม่ตอบอะไร



“คุณฮิบาริ...ทำไมโกคุเดระคุงถึงเป็นแบบนี้? คุณออกไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ?” พยายามข่มไม่ให้ตะคอกเสียงดังกับคนที่ยังทำตัวนิ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่กระนั้น...อีกฝ่ายยังคงมีปฏิกิริยาเช่นเดิม



สายตาคมมองนิ่งอยู่ที่วงหน้าเซียวที่เปรอะเปื้อนน้ำตา



“คุณฮิบาริ...!”



“ซาวาดะ...” พูดแทรกความหงุดหงิดของฝ่ายตรงข้าม “ฉันก็มีเหตุผลของฉัน เหมือนที่นายเลือกจะตายนั่นแหละ ไม่ว่าจะทางเลือกของฉันหรือของนาย มันก็ทำให้เจ้านี่ต้องร้องไห้ไม่ใช่หรือไง? นายเองก็ไม่มีสิทธิ์จะถามหาอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน”



“...” คำตอบถูกส่งมาราวกับท่อนไม้ใหญ่อัดเข้ากับท้องจนไม่อาจพูดอะไรได้



ร่างโปร่งยืดตัวลุกขึ้น ไล้มือบนใบหน้าเนียนละเอียด “ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดชื่อฉันให้เจ้านี่ฟัง...มันไม่จำเป็น” หยุดมองภาพเบื้องหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ปลายเท้ายาวหมุนทิศไปประตูทางออกฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ที่ผู้เป็นบอสนั่งอยู่



“คุณฮิบาริ!” เรียกไปก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้า แต่แผ่นหลังที่เล็กลง...ทำให้เขาไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา



เขาไม่เคยเห็น...แผ่นหลังของคุณฮิบาริที่เล็กลงขนาดนี้






“อ้าว? โกคุเดระ...” เสียงทักทายยามเช้าของยามาโมโตะเรียกให้เจ้าของชื่อหันมองด้วยความประหลาดใจ “ตื่นแล้วเหรอ?”



คนถูกถามนิ่วหน้าก่อนจะตอบรับ



“นายโอเคใช่มั้ย?”



คนฟังขมวดคิ้วอีกรอบก่อนจะส่งสายตาที่ไม่เข้าใจกับคำถามที่ถูกส่งต่อ มันจะไม่โอเคแต่เช้าเพราะคำถามปวดประสาทแบบนี้นี่แหละ



“ก็เรื่อง....”



คนฟังเอียงคอรอสิ่งที่จะพูดต่อมา



“...นายกับฮิบาริน่ะ โอเคใช่มั้ย?”



ชื่อสำคัญที่หลุดเข้าโสตประสาท พาให้ร่างกายบางยืนนิ่ง ชื่อเดียว...ที่เหมือนจะหยุดทุกการเคลื่อนไหวของร่างกาย มีเพียงความทรงจำเท่านั้นที่ทำงาน



น้ำสีใสเอ่อคลอหน่วย



เขาจำไม่ได้...เขาจำไม่ได้ว่าวันนั้นเขาตะโกนเรียกชื่อนั้นไปกี่รอบ เขาจำไม่ได้ว่าลำคอของเขาแห้งมากมายแค่ไหน เขาจำไม่ได้ว่าเขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง เขาจำไม่ได้ว่าล้มลงกับพื้นเมื่อไร เขาจำไม่ได้ว่าพาตัวเองกลับมาที่ฐานทัพได้ยังไง



เขาจำไม่ได้...ว่าฮิบาริ เคียวยะทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง



“โกคุเดระ...โกคุเดระ...” มือหนาเอื้อมจะประคองไหล่ที่สั่นเทา แต่หากกลับถูกสะบัดออกมาพร้อมหยาดน้ำมากมายรินรด



คนผมเงินทรุดตัวนั่งลงกับพื้น สองมือปิดใบหน้าตัวเอง แสร้งจำเพียงความรู้สึกอบอุ่นยามมีร่างกายสูงอยู่เคียงข้าง จำเพียงเสียงทะเลาะไม่จริงจังของตนเอง จำเพียง...ทุกสิ่งทุกอย่าง



เว้นแต่วันที่ต้องลาจากกัน

ถ้าหากเขาถามว่ารักเธอมากแค่ไหน
นี่แหละคือสิ่งที่ฉันอยากตอบ



...วันที่เธอเลิกไป….ฉันไม่อยากจำ

 

 

 

 

 

Finish