(SF) KHR: to Ending - 1859
Title: to Ending
Sort: Ficlet
Paring: 1859 TYL
Disclaimer: Katekyo Hitman Reborn! © Amano Akira
Author: Devilz79
BGM: Boku wa Kimi ni Koi o suru - Ken Hirai
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” เอ่ยถาม...ด้วยความไม่เข้าใจ เพราะรอบกายเป็นสถานที่ตั้งด้วยเครื่องเล่นมากมาย ที่ที่คนเรียกว่าสวนสนุกนั่นแหละ
“เรื่องของฉัน...” เอ่ยเสียงเหมือนรำคาญ แต่มือแกร่งกลับกุมข้อมือเล็กเอาไว้แน่น
สองเท้าก้าววิ่งตามคนเบื้องหน้า แผ่นหลังที่เรียบเฉยดูเล็กลงถนัดตา...เพราะอะไรกันนะ ? มันน่าแปลกที่คนอย่างฮิบาริ เคียวยะจะมาอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก และ...กำลังจับแขนเขาอยู่
“อะ...อะไรของนายกันเนี่ย...!?” ตัดสินใจถามไปอีกรอบ ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับเป็นสัมผัสของเสื้อเปียกชื้นที่ใบหน้าของเขากระทบอย่างจัง “จะหยุดทำไมไม่บอกเล่...!” ส่งเสียงดัง แต่ต้องชะงัก เมื่อมือที่บีบแขนเลื่อนมาแตะกับปลายนิ้ว
ลำคอเรียวเบื้องหน้ากำลังเงยมองดูท้องฟ้าสีมืด เสียงระเบิดดังก้อง แสงสีจากพลุดอกใหญ่ที่จุดขึ้น ประดับบนผืนผ้าไพศาล
“ดีจังเลยนะ...” รอยยิ้มแรกนับตั้งแต่มาอยู่ที่สวนสนุกปรากฏบนใบหน้าของคนผมสีเงิน “นายรอสิ่งนี้อยู่เหรอ?” หันหน้าไปถามคนข้างกายที่จับจ้องสายตามายังกรอบหน้า....ตั้งแต่เมื่อไร
“ประมาณนั้น”
คนถามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้บนใบหน้า แสร้งเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง ทว่าฝ่ามือเลื่อนกุมกับอีกคนเอาไว้ “ไร้สาระชะมัดเลย...”
ไม่มีคำตอบ มีเพียงเนตรสีนิลที่ยังไม่ละสายตาออกไป
“จะกินอะไรมั้ย? ฉันจะไปซื้อน้ำ” ถามร่างสูงกว่าที่นั่งบนม้านั่งตัวยาว แม้จะไม่ได้ใช้พลังงานในการเล่นเครื่องเล่นเหมือนพวกเด็กหรือวัยรุ่น แต่การต้องวิ่งไปมาก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเช่นกัน
“ชาร้อน”
คนผมเงินหัวเราะในลำคอเบาๆ พยักหน้ารับคำ ก่อนจะพลิกข้อเท้าหันกลับไปทางร้านค้า
“ฮายาโตะ!!” ถ้อยคำที่เหมือนจะตะโกน กับร่างกายที่โถมไปเบื้องหน้าเพียงเล็กน้อย เรียกให้เจ้าของชื่อหันกลับมามองด้วยสายตาสงสัย...เรียกชื่อต้นที่ปกติจะไม่ค่อยได้เรียก ?
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “เปล่า”
ร่างบางยกมือขึ้นเกาหัวก่อนจะเดินออกไปด้วยความงุนงงกับอาการแปลกๆ ของฮิบาริ
“...ขอบคุณนะ”
“ตรงนั้นคนอย่างเยอะ...แล้วตอนนี้หายไปไหนหมดวะเนี่ย...” พึมพำบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อคนรอบตัวเริ่มทยอยหายตามกาลเวลาที่ผ่านไป “เห..?”
ส่งเสียงในลำคออย่างประหลาดใจ ภาพเบื้องหน้าเป็นม้านั่งที่ว่างเปล่าไม่มีร่องรอยว่าคนที่ชักชวนเขามาที่นี่นั่งอยู่ สองเท้าสาวก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว สายตาส่องหาเผื่อว่าอีกฝ่ายอาจจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
“นิสัยเสียจริงๆ จะไปไหนก็ไม่รอก่อน” บ่นแล้วทรุดตัวนั่งลงบนม้านั่ง วางแก้วชาร้อนเอาไว้ข้างกาย ยกน้ำอัดลมของตนขึ้นซดแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า
มีแต่ความมืด...
สองมือเท้าลงบนเก้าอี้ หากแต่สัมผัสได้ถึงอาการลื่นเล็กๆ จากบางสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่ามือ
“ฮายาโตะ...” เสียงเบาครางในลำคอเมื่อภาพของเจ้าของชื่อกำลังยกกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาดู
ร่างโปร่งหันหลังให้ภาพนั้นก่อนจะอิงหลังพิงกับต้นไม้สูงใหญ่...สองมือกำเข้าหากันแน่น แล้วปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ
“ฮิบาริ!!” เสียงตะโกนดังขึ้น...ดังสะท้านไปในโสตประสาทของคนผมดำ “...นายอยู่ไหนวะ ออกมาคุยกันดิ่!” ปากเก่งที่ทำเป็นพูดดี แต่ไม่รู้สักนิดว่าเสียงสั่นมากมายแค่ไหน
“ฮิบาริ...นายอยู่ไหน....”
“เคียวยะ....”
“....ฉันรู้ว่านายอยู่แถวๆ นี้นี่แหละ...ออกมาสิ....”
คนถูกเรียกลืมตาขึ้น เนตรสีราตรีฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำที่พยายามจะให้มันไหลย้อนกลับ
“มันจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ...”
คนใจร้ายยกรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย...ฉันใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลยฮายาโตะ
“นายจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย...!! ไอ้บ้า!” ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เนตรสีมรกตแลเหลือบมองรอบกายเผื่อว่าคนที่ตัวเองตะโกนหาจะเดินออกมาพร้อมกับคำก่นด่าเสียดสี....แล้วมันก็คือเรื่องตลก
“เคียวยะ...”
ฮิบาริ เคียวยะทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก ลมหายใจถูกสูดเข้า-ออกลึก... “พอได้แล้ว ฮายาโตะ”
ทำได้เพียงเอ่ยกับตัวเอง
ถึงวันนี้ฉันไม่ทิ้งนาย
แต่สักวัน...ฉันก็จะเดินจากไป แล้วเราก็อาจไม่ได้พบกันอีก
แต่ว่านะ....ฮายาโตะ
Sort: Ficlet
Paring: 1859 TYL
Disclaimer: Katekyo Hitman Reborn! © Amano Akira
Author: Devilz79
BGM: Boku wa Kimi ni Koi o suru - Ken Hirai
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” เอ่ยถาม...ด้วยความไม่เข้าใจ เพราะรอบกายเป็นสถานที่ตั้งด้วยเครื่องเล่นมากมาย ที่ที่คนเรียกว่าสวนสนุกนั่นแหละ
“เรื่องของฉัน...” เอ่ยเสียงเหมือนรำคาญ แต่มือแกร่งกลับกุมข้อมือเล็กเอาไว้แน่น
未来絵がく地図も無くしてしまう
สองเท้าก้าววิ่งตามคนเบื้องหน้า แผ่นหลังที่เรียบเฉยดูเล็กลงถนัดตา...เพราะอะไรกันนะ ? มันน่าแปลกที่คนอย่างฮิบาริ เคียวยะจะมาอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก และ...กำลังจับแขนเขาอยู่
“อะ...อะไรของนายกันเนี่ย...!?” ตัดสินใจถามไปอีกรอบ ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับเป็นสัมผัสของเสื้อเปียกชื้นที่ใบหน้าของเขากระทบอย่างจัง “จะหยุดทำไมไม่บอกเล่...!” ส่งเสียงดัง แต่ต้องชะงัก เมื่อมือที่บีบแขนเลื่อนมาแตะกับปลายนิ้ว
ลำคอเรียวเบื้องหน้ากำลังเงยมองดูท้องฟ้าสีมืด เสียงระเบิดดังก้อง แสงสีจากพลุดอกใหญ่ที่จุดขึ้น ประดับบนผืนผ้าไพศาล
“ดีจังเลยนะ...” รอยยิ้มแรกนับตั้งแต่มาอยู่ที่สวนสนุกปรากฏบนใบหน้าของคนผมสีเงิน “นายรอสิ่งนี้อยู่เหรอ?” หันหน้าไปถามคนข้างกายที่จับจ้องสายตามายังกรอบหน้า....ตั้งแต่เมื่อไร
“ประมาณนั้น”
คนถามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้บนใบหน้า แสร้งเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง ทว่าฝ่ามือเลื่อนกุมกับอีกคนเอาไว้ “ไร้สาระชะมัดเลย...”
ไม่มีคำตอบ มีเพียงเนตรสีนิลที่ยังไม่ละสายตาออกไป
未来絵がく地図も無くしてしまう
“จะกินอะไรมั้ย? ฉันจะไปซื้อน้ำ” ถามร่างสูงกว่าที่นั่งบนม้านั่งตัวยาว แม้จะไม่ได้ใช้พลังงานในการเล่นเครื่องเล่นเหมือนพวกเด็กหรือวัยรุ่น แต่การต้องวิ่งไปมาก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเช่นกัน
“ชาร้อน”
คนผมเงินหัวเราะในลำคอเบาๆ พยักหน้ารับคำ ก่อนจะพลิกข้อเท้าหันกลับไปทางร้านค้า
“ฮายาโตะ!!” ถ้อยคำที่เหมือนจะตะโกน กับร่างกายที่โถมไปเบื้องหน้าเพียงเล็กน้อย เรียกให้เจ้าของชื่อหันกลับมามองด้วยสายตาสงสัย...เรียกชื่อต้นที่ปกติจะไม่ค่อยได้เรียก ?
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “เปล่า”
ร่างบางยกมือขึ้นเกาหัวก่อนจะเดินออกไปด้วยความงุนงงกับอาการแปลกๆ ของฮิบาริ
“...ขอบคุณนะ”
未来絵がく地図も無くしてしまう
เมื่อความฝันที่วาดเอาไว้ถูกทำลายลง
เมื่อความฝันที่วาดเอาไว้ถูกทำลายลง
“ตรงนั้นคนอย่างเยอะ...แล้วตอนนี้หายไปไหนหมดวะเนี่ย...” พึมพำบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อคนรอบตัวเริ่มทยอยหายตามกาลเวลาที่ผ่านไป “เห..?”
ส่งเสียงในลำคออย่างประหลาดใจ ภาพเบื้องหน้าเป็นม้านั่งที่ว่างเปล่าไม่มีร่องรอยว่าคนที่ชักชวนเขามาที่นี่นั่งอยู่ สองเท้าสาวก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว สายตาส่องหาเผื่อว่าอีกฝ่ายอาจจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
“นิสัยเสียจริงๆ จะไปไหนก็ไม่รอก่อน” บ่นแล้วทรุดตัวนั่งลงบนม้านั่ง วางแก้วชาร้อนเอาไว้ข้างกาย ยกน้ำอัดลมของตนขึ้นซดแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า
มีแต่ความมืด...
สองมือเท้าลงบนเก้าอี้ หากแต่สัมผัสได้ถึงอาการลื่นเล็กๆ จากบางสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่ามือ
さようなら、ありがとう、好きだ よ、好きだよ、
ลาก่อน....ขอบคุณนะ....ชอบ...ชอบนะ
ลาก่อน....ขอบคุณนะ....ชอบ...ชอบนะ
“ฮายาโตะ...” เสียงเบาครางในลำคอเมื่อภาพของเจ้าของชื่อกำลังยกกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาดู
ร่างโปร่งหันหลังให้ภาพนั้นก่อนจะอิงหลังพิงกับต้นไม้สูงใหญ่...สองมือกำเข้าหากันแน่น แล้วปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ
“ฮิบาริ!!” เสียงตะโกนดังขึ้น...ดังสะท้านไปในโสตประสาทของคนผมดำ “...นายอยู่ไหนวะ ออกมาคุยกันดิ่!” ปากเก่งที่ทำเป็นพูดดี แต่ไม่รู้สักนิดว่าเสียงสั่นมากมายแค่ไหน
“ฮิบาริ...นายอยู่ไหน....”
“เคียวยะ....”
“....ฉันรู้ว่านายอยู่แถวๆ นี้นี่แหละ...ออกมาสิ....”
คนถูกเรียกลืมตาขึ้น เนตรสีราตรีฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำที่พยายามจะให้มันไหลย้อนกลับ
“มันจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ...”
คนใจร้ายยกรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย...ฉันใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลยฮายาโตะ
“นายจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย...!! ไอ้บ้า!” ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เนตรสีมรกตแลเหลือบมองรอบกายเผื่อว่าคนที่ตัวเองตะโกนหาจะเดินออกมาพร้อมกับคำก่นด่าเสียดสี....แล้วมันก็คือเรื่องตลก
“เคียวยะ...”
ฮิบาริ เคียวยะทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก ลมหายใจถูกสูดเข้า-ออกลึก... “พอได้แล้ว ฮายาโตะ”
ทำได้เพียงเอ่ยกับตัวเอง
さようなら、笑ってよ、泣くなよ、 バカだな
ลาก่อน....ยิ้มสิ....อย่าร้องไห้สิ....บ้าน่า
さようなら、また会おう、御免ね、 好きだよ、
ลาก่อน...แล้วเจอกัน...ขอโทษนะ...รักนะ
さようなら、笑ってよ、おこんなよ、バカだな、
ลาก่อน....ยิ้มสิ....อย่าโกรธนะ...อย่าทำตัวบ้าๆ สิ
ลาก่อน....ยิ้มสิ....อย่าร้องไห้สิ....บ้าน่า
さようなら、また会おう、御免ね、 好きだよ、
ลาก่อน...แล้วเจอกัน...ขอโทษนะ...รักนะ
さようなら、笑ってよ、おこんなよ、バカだな、
ลาก่อน....ยิ้มสิ....อย่าโกรธนะ...อย่าทำตัวบ้าๆ สิ
ถึงวันนี้ฉันไม่ทิ้งนาย
แต่สักวัน...ฉันก็จะเดินจากไป แล้วเราก็อาจไม่ได้พบกันอีก
แต่ว่านะ....ฮายาโตะ
何度も、何度でも、僕は君に恋をす る。
ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง....ฉันก็ยังรักนายอยู่ดี
ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง....ฉันก็ยังรักนายอยู่ดี
Finish
ขมมาก แต่ไม่คาย ฮื่อ
ตอบลบ