Drabble : Unlonely - 1859 (HBD NAMAOY NO SUGAR)

Unlonely

(HBD NAMAOY)

-- 1 8 5 9 --

"นี่ นายน่ะ นายนั่นแหละเจ้าหัวเงิน"

"ฉันเหรอ" นิ้วอ้วนกลมของเด็กน้อยวัยห้าขวบชี้ที่หน้าของตัวเอง คิ้วน้อยๆ เลิกขึ้นอย่างงุนงง

"ใช่"

"มีอะไร"

"นายคือเด็กที่ดีดเปียโนเมื่อกี้เหรอ"

"ใช่ มีปัญหาอะไร"

"นายไม่ชอบเปียโนรึไง"

"ฮะ ?"

นี่เป็นคำถาม หรือคำถากถางเนี่ย ทำไมเจ้าคนหัวดำ ตาดำ เสื้อผ้าก็ดำไปหมดข้างหน้าถึงได้ถามคำถามอะไรแปลกๆ เนี่ย ถ้าเขาเล่นแย่ก็แค่ด่ามาสิ

"เบื่อการสุมหัวของพวกผู้ใหญ่มั้ย"

"นิดหน่อย พ่อไม่ยอมให้ฉันเข้าไปเลย แค่ดีดเปียโนแล้วก็ไล่ฉันออกมา" แม้จะยังงงกับการเปลี่ยนคำถามกะทันหันแบบตามใจตัวเอง แต่เมื่อนึกดูแล้วเขาก็เบื่อการประชุมของพ่อนั่นแหละ

แต่เจ้าเด็กนี่ใช้คำว่า 'สุมหัว' งั้นเหรอ ประหลาดดีจัง

"พ่อฉันก็เหมือนกัน"

"อยากออกไปเล่นมั้ย"

"ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ" คนผมดำเถียงกลับทันควัน

"นายโตกว่าฉันไม่กี่ปีหรอกน่า"

สายตาสีดำใสมองกลับมาด้วยความเคืองเจือจาง หากแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป

"มานี่" เอื้อมมือป้อมๆ ไปจับมือของอีกคน "ฉันจะพานายไปดูอะไร"

คนถูกลากขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่เท้าก็ยอมก้าวตามเจ้าก้อนกลมข้างหน้าไปโดยดี

"นี่เป็นฐานทัพลับของฉันเอง" เสียงใสพูดอย่างภาคภูมิใจ

...บ้านไม้ขนาดเล็กบนต้นไม้ใหญ่ - บ้านต้นไม้

สองร่างกลมไต่บันไดเชือกที่มัดเป็นปมไว้อย่างคล่องแคล่ว

"ใช้ได้นะนายน่ะ" คนผมเงินหันมาเอ่ยชม 'เพื่อน' ที่เพิ่งรู้จักกัน

"เรื่องธรรมดา" อีกคนเองก็ไม่ได้มีคำว่าถ่มตัวในคลังศัพท์เสียเท่าไร

"ฉันน่ะแอบให้ชามาลช่วยสร้างบ้านนี้ไว้ให้ ฉันเบื่อเวลาอาเจ้มาตามไปกินของแปลกๆ นี่นะ เวลานายไม่อยากให้ใครมายุ่ง ก็แค่เก็บเชือกอันนี้ขึ้นมา" เสียงใสบ่นเจื้อยแจ้วตามประสา ในขณะที่ลากฟูกออกมาให้ตัวเองและอีกฝ่ายนั่ง

"นายอยู่คนเดียวเหรอ" เด็กชายผมดำมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าภายในไม่ได้มีของเล่นหรืออุปกรณ์อะไรมากมายสักเท่าไร

"ใช่ มีแค่ฉันกับชามาลที่รู้"

"ใครคือชามาล"

"ลุงหมอแก่น่ะ อย่าไปสนใจเลย"

"อือ" รับคำอย่างสั้นๆ ด้วยเสียงในลำคอ

"ฉันชอบอยู่คนเดียว"

"ฉันก็ชอบ"

"งั้นเรามาอยู่คนเดียวด้วยกันไหม"

"เอ๋ ?" คนผมดำขมวดคิ้ว ไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินมันถูกต้องมั้ย แม้จะยังงงๆ แต่ก็... "ถ้าได้ก็ได้แหละ"

"นี่ นายน่ะ..." อยากจะเอ่ยปากชวน ว่าให้มาเล่นด้วยกันตลอดไป

"ฉันน่ะ ขอมาที่นี่อีกได้มั้ย"

"แน่นอนอยู่แล้ว" รอยยิ้มสดใส กับแววตาภูมิใจส่งต่อไปให้คนผมดำที่กำลังเม้ทปากสนิทราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

"แต่..." อึกอัก เหมือนจะพูด แต่เด็กชายในชุดดำก็กลืนคำพูดนั้นลงคอไป "เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก"

"หืมม...ฉันชอบนายนะ"

"เอ๋ ?"

"เราต้องเป็นพวกเดียวกันได้แน่นอน"

"แต่ฉันไม่ชอบรวมกลุ่ม"

"ฉันด้วย"

"...แต่ ฉันก็ชอบที่มีนายอยู่ด้วย" เสียงของเด็กน้อยชาวญี่ปุ่นงึมงำในลำคอ แต่ก็ยังดังพอจะเรียกรอยยิ้มกว้างจากคนผมเงินได้เป็นอย่างดี

"นายจะไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ" ดวงตาสีเขียวสดใสมัวลงเมื่ออยู่ๆ คนที่มาหาตลอดเกือบหนึ่งสัปดาห์มาบอกว่าจะไม่ได้มาอีกแล้ว

"ใช่ ฉันต้องกลับไปดูแลเมืองของฉัน" เด็กชายตาสีดำมืดจ้องมองอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยความแน่วแน่

"โหหหห นายมีเมืองของตัวเองแล้วเหรอ" ประกายตาที่เศร้ากลับสดใสวิบวับขึ้นมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้นกับความ...ความยิ่งใหญ่ ของเพื่อนตรงหน้า

"ใช่"

"ฉันไปที่นั่นได้มั้ย"

"ได้สิ แต่นายห้ามรวมกลุ่มกับเจ้าพวกคนอ่อนแอนะ"

"อื้อ ฉันจะไปอยู่กับนาย"

เด็กชายผมดำพยักหน้าหงึกก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปจับกับมือน้อยๆ ของอีกฝ่ายราวกับเป็นการให้คำมั่นสัญญา

"นี่ นายน่ะ"

"อะไรเหรอ"

"ฉันจะหาเปียโนหลังใหญ่ๆ ไว้ให้นายด้วย ให้ดีกว่าที่นายดีดเลย"

"สัญญานะ"

"อื้อ"

รอยยิ้มสดใสราวกับแสงอาทิตย์ที่พ้นจากขอบเมฆ พาให้ดวงตาสีดำมีประกายของความสดใสเพิ่มเติมขึ้นมา

สองร่างโบกมืออำลากัน แผ่นหลังสีดำค่อยๆ เลือนหายไปไกลจากสายตาของเด็กน้อยที่รู้สึกเหมือนความเหงาจะค่อยๆ เดินเข้ามา

.

.

โกคุเดระ ฮายาโตะกระพริบตาถี่หลังจากสะดุ้งตื่นจากความฝันที่เหมือนว่าเคยเกิดขึ้นจริง เหมือนความจำที่เคยเลือนลางหายไปที่กำลังจะชัดเจนขึ้นมา ร่างโปร่งขยับตัวแล้วเอื้อมมือไปปรับความลาดของเบาะบนเครื่องบินให้อยู่ในระดับที่สบายตัวมากขึ้น

ปลายทาง โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

เมืองนามิโมริ

.

.

"นี่ๆ ชามาล ต่อไปฉันจะไปอยู่ที่ญี่ปุ่น"

"หืม อะไรของนายน่ะ ฮายาโตะ" ชายหนุ่มในชุดกาวน์ครางในลำคอกับประโยคบอกเล่าของเจ้าตัวน้อยที่ชอบมาพันแข้งพันขา

"ฉันจะไปอยู่กับเด็กคนนั้น แต่ว่านะ...ฉันจะต้องแข็งแรง แล้วก็เก่งมากๆ"

ชามาลเลิกคิ้วเชิงคำถาม

"นายสอนฉันใช้มอสคิโทหน่อยสิ"

"ไอ้เด็กบ้า"

"ฉันจะไม่เป็นพวกอ่อนแอเด็ดขาด...แล้วก็..."

"แล้วก็อะไร"

"ฉันจะเอาไว้ปกป้องพี่สาวคนนั้น" เสียงใสค่อยๆ อ่อนลง เมื่อคิดถึงพี่สาวที่มาดีดเปียโนอยู่ประจำ

"...ทำไมล่ะ"

"ฉันเคยเห็นพี่สาวร้องไห้ ฉันจะไปจัดการพวกคนที่มาแกล้งพี่สาว"

"ดีแล้วล่ะ"

เด็กน้อยฉีกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

"นายจะต้องปกป้องพี่สาวคนนั้นให้ดีนะ ฉันถึงจะยอมสอนวิชาให้"

"ฉันสัญญา"

"แต่นายน่ะ เอาไดนาไมท์ไป ก๊อปทรงผมฉัน ยังจะมาเอาท่าไม้ตายฉันไปอีก" มือหนาขยี้ลงบนเส้นผมสีเงินนุ่ม ก่อนจะก้มตัวลงไปยกเจ้าก้อนห้าขวบมาไว้ในวงแขน

ปกป้อง ‘พี่สาว’ คนนั้นด้วยนะ ฮายาโตะ

El Fin

2019.01.26

Happy Birthday น้ำอ้อยยยยย :) แม้จะตามหลังมามากๆ

พาเด็กก้อน 2 ก้อนมาส่งแทนเค้กวันเกิด อิอิ

มีความสุขมากๆ นะ เหมือนที่เคยอวยพรไป ♡

เชื่อว่าน้องจะต้องผ่านทุกอย่างไปได้ และมีพลังในการผ่านมันไป