Drabble: โลกที่ไม่มีเธอ - 2759
TITLE: โลกที่ไม่มีเธอ
COUPLE: 2759 (T.Sawada x H.Gokudera)
BGM: โลกที่ไม่มีเธอ – PORTRAIT
AUTHOR: PH1859 / DEVILZ79
ผมยังคงเฝ้ามองเขา
อากาศของฤดูใบไม้ผลิ ลมพัดเบาที่ชะให้กลิ่นต้นหญ้าบนดินลอยเข้ามาในจมูก ที่จริงแล้วผมควรจะรู้สึกสดชื่น และยิ้มแย้มรับกับวันแรกของการกลับมาของท้องฟ้าสีครามสดใส ที่มีพระอาทิตย์ดวงโตลอยอยู่บนนั้น
หากแต่ สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้ คือการนั่งมองปลายหญ้าที่พลิ้วไปมา ภายใต้หญ้าสีเขียวสดพวกนั้น มีดินสีน้ำตาลเข้มชุ่มน้ำที่กลบฝังอยู่
ผมยังคงเฝ้ามองเขา เหมือนตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา
ผู้ชายตัวเล็กขี้ขลาดคนหนึ่ง ที่มักจะส่งรอยยิ้มแหยมาให้พวกผมอยู่เสมอ แค่ผู้ชายที่มักถูกเรียกว่าเป็นเจ้าห่วยที่ไม่เอาไหน สมองก็ช้า ร่างกายก็อยู่ในสภาพที่ปวกเปียกเกินกว่าจะเยียวยา แต่ตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา ในสายตาของผมกลับมีแต่แผ่นหลังนั้น
ผมเฝ้ามองเขามาตลอด
คนคนหนึ่งที่ยื่นมาเข้ามาปกป้องผมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความเชื่อใจให้กับคนที่โดดเดี่ยวมาตลอด สายตาสีน้ำตาลไหม้ที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและเข้มแข็ง ไหนจะความอดทนกับการฝึกฝนอย่างหนัก ความใจดีและใส่ใจที่ส่งต่อมาให้ผมตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
คนอ่อนแอที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เหมาะสมอย่างที่สุดแล้วกับการเป็นวองโกเล่รุ่นที่สิบ
ผมยังคงมองเขา
ในวันที่กระสุนปืนได้หยุดลมหายใจของเขา
ผมได้แต่เฝ้ามองแผ่นหลังที่คอยปกป้องพวกพ้อง
ค่อยๆ ทรุดลง
ผมยังคงมองด้วยความพร่ามัว
โลงศพสีน้ำตาลเข้มดูกลมกลืนไปกับพื้นหญ้าสีเขียว ดอกกุหลาบสีขาวที่วางด้านหน้าโลงไม้นั้นจากผู้คนมากมายที่เข้ามาร่วมแสดงความเสียใจ
ผมยังคงเฝ้ามองด้วยความไม่ชัดเจน
ไม่ค่อยแน่ใจว่าน้ำตาที่มันกำลังไหลลงมา มันมีมากมายขนาดไหน แต่ความเบาโหวงภายในตัว มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าจะยืนไม่ค่อยอยู่ ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด หรือความโกรธ ทั้งๆ ที่ผมควรจะเป็นแบบนั้น
เหมือนกับว่า...อารมณ์ของทั้งชีวิตผมมันกำลังจะหายไป
ผมยังคงเฝ้ามอง
ฤดูหนาวผ่านไปแล้ว ความขมุกขมัวของบรรยากาศสีทึมได้ผ่านพ้นไป ความสดใสของสีสันต่างๆ เริ่มค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ใบไม้สีแดงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลง
เพียงแต่ผมยังคงเฝ้ามอง
กับร่างภายใต้โลงศพสีน้ำตาลที่ยังนอนอย่างสงบนิ่ง รอยยิ้มสุดท้ายที่ยังฝังอยู่ในความทรงจำ เสียงทุ้มที่มักจะพูดอย่างใจเย็นและประนีประนอมเสมอยังชัดเจนอยู่ในหู ภาพเคลื่อนไหวที่แค่หลับตาก็มักจะปรากฏขึ้น ผมไม่ค่อยจะชินกับภาพนิ่งแบบนี้สักเท่าไรเลย
การที่เฝ้ามองคนคนหนึ่งมาเกือบครึ่งชีวิต ผมไม่เคยคิดว่ามันจะว่างเปล่ามากมายขนาดนี้
ในวันที่ไม่มีเขาให้เฝ้ามองอีกต่อไป
หากแต่...ผมยังคงเฝ้ามองเขา
“เฮ้ย”
เสียงที่คล้ายว่าจะเหมือนเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว มันเรียกให้ผมผุดลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าเข้าไปใกล้โลงสีน้ำตาลบนพื้นหญ้าที่เป็นต้นเสียง
“อ๊ะ คุณคือ”
ไม่แน่ใจว่าเข่าของผมทรุดไปกองอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไร
หากแต่ภาพของผู้ชายตัวเล็กที่มีใบหน้าที่ผมยังคงคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ผมยังคงมองเขาด้วยความพร่ามัวกับเสียงที่สั่นจนไม่อาจควบคุมได้...
“...รุ่นที่สิบ”
เหมือนว่าหัวใจของผมกำลังจะกลับมาเต้นอีกครั้ง
COUPLE: 2759 (T.Sawada x H.Gokudera)
BGM: โลกที่ไม่มีเธอ – PORTRAIT
AUTHOR: PH1859 / DEVILZ79
ผมยังคงเฝ้ามองเขา
อากาศของฤดูใบไม้ผลิ ลมพัดเบาที่ชะให้กลิ่นต้นหญ้าบนดินลอยเข้ามาในจมูก ที่จริงแล้วผมควรจะรู้สึกสดชื่น และยิ้มแย้มรับกับวันแรกของการกลับมาของท้องฟ้าสีครามสดใส ที่มีพระอาทิตย์ดวงโตลอยอยู่บนนั้น
หากแต่ สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้ คือการนั่งมองปลายหญ้าที่พลิ้วไปมา ภายใต้หญ้าสีเขียวสดพวกนั้น มีดินสีน้ำตาลเข้มชุ่มน้ำที่กลบฝังอยู่
ผมยังคงเฝ้ามองเขา เหมือนตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา
ผู้ชายตัวเล็กขี้ขลาดคนหนึ่ง ที่มักจะส่งรอยยิ้มแหยมาให้พวกผมอยู่เสมอ แค่ผู้ชายที่มักถูกเรียกว่าเป็นเจ้าห่วยที่ไม่เอาไหน สมองก็ช้า ร่างกายก็อยู่ในสภาพที่ปวกเปียกเกินกว่าจะเยียวยา แต่ตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา ในสายตาของผมกลับมีแต่แผ่นหลังนั้น
ผมเฝ้ามองเขามาตลอด
คนคนหนึ่งที่ยื่นมาเข้ามาปกป้องผมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความเชื่อใจให้กับคนที่โดดเดี่ยวมาตลอด สายตาสีน้ำตาลไหม้ที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและเข้มแข็ง ไหนจะความอดทนกับการฝึกฝนอย่างหนัก ความใจดีและใส่ใจที่ส่งต่อมาให้ผมตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
คนอ่อนแอที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เหมาะสมอย่างที่สุดแล้วกับการเป็นวองโกเล่รุ่นที่สิบ
ผมยังคงมองเขา
ในวันที่กระสุนปืนได้หยุดลมหายใจของเขา
ผมได้แต่เฝ้ามองแผ่นหลังที่คอยปกป้องพวกพ้อง
ค่อยๆ ทรุดลง
ผมยังคงมองด้วยความพร่ามัว
โลงศพสีน้ำตาลเข้มดูกลมกลืนไปกับพื้นหญ้าสีเขียว ดอกกุหลาบสีขาวที่วางด้านหน้าโลงไม้นั้นจากผู้คนมากมายที่เข้ามาร่วมแสดงความเสียใจ
ผมยังคงเฝ้ามองด้วยความไม่ชัดเจน
ไม่ค่อยแน่ใจว่าน้ำตาที่มันกำลังไหลลงมา มันมีมากมายขนาดไหน แต่ความเบาโหวงภายในตัว มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าจะยืนไม่ค่อยอยู่ ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด หรือความโกรธ ทั้งๆ ที่ผมควรจะเป็นแบบนั้น
เหมือนกับว่า...อารมณ์ของทั้งชีวิตผมมันกำลังจะหายไป
ผมยังคงเฝ้ามอง
ฤดูหนาวผ่านไปแล้ว ความขมุกขมัวของบรรยากาศสีทึมได้ผ่านพ้นไป ความสดใสของสีสันต่างๆ เริ่มค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ใบไม้สีแดงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลง
เพียงแต่ผมยังคงเฝ้ามอง
กับร่างภายใต้โลงศพสีน้ำตาลที่ยังนอนอย่างสงบนิ่ง รอยยิ้มสุดท้ายที่ยังฝังอยู่ในความทรงจำ เสียงทุ้มที่มักจะพูดอย่างใจเย็นและประนีประนอมเสมอยังชัดเจนอยู่ในหู ภาพเคลื่อนไหวที่แค่หลับตาก็มักจะปรากฏขึ้น ผมไม่ค่อยจะชินกับภาพนิ่งแบบนี้สักเท่าไรเลย
การที่เฝ้ามองคนคนหนึ่งมาเกือบครึ่งชีวิต ผมไม่เคยคิดว่ามันจะว่างเปล่ามากมายขนาดนี้
ในวันที่ไม่มีเขาให้เฝ้ามองอีกต่อไป
หากแต่...ผมยังคงเฝ้ามองเขา
แค่เพียงภาวนาไปอย่างสิ้นหวัง
ให้ฉันได้พบเธออีกครั้งนึง
แค่มองตากัน และกอดฉันอีกครั้งนึง
อย่าปล่อยให้ทรมานอย่างนี้เลย
“เฮ้ย”
เสียงที่คล้ายว่าจะเหมือนเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว มันเรียกให้ผมผุดลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าเข้าไปใกล้โลงสีน้ำตาลบนพื้นหญ้าที่เป็นต้นเสียง
“อ๊ะ คุณคือ”
ไม่แน่ใจว่าเข่าของผมทรุดไปกองอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไร
หากแต่ภาพของผู้ชายตัวเล็กที่มีใบหน้าที่ผมยังคงคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ผมยังคงมองเขาด้วยความพร่ามัวกับเสียงที่สั่นจนไม่อาจควบคุมได้...
“...รุ่นที่สิบ”
เหมือนว่าหัวใจของผมกำลังจะกลับมาเต้นอีกครั้ง
โลกที่ไม่มีเธอเป็นโลกที่ฉันไม่เหลือใคร
มีเพียงร่างกายที่หายใจ แต่ทั้งหัวใจสลาย
.
.
เธออยู่ตรงนั้น เธอได้ยินฉันรึเปล่า
THE END
(2018.10.28)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น